به نام زیبای الله
برخی از کارگاهها وبه گویش طرقی "کارگه های" (شیره پز خانه های)طرق را در اینجا اسم می بریم با این امید که آگاهان آن را کامل نمایند:
درمرکز شهر طرقرود، که در گذشته ای نه چندان دور ،یکی از قطب های تولید انگور وکشمش وشیره انگور منطقه به شمار می رفت ؛ (وبه دلایلی چون مهاجرت ساکنین آن به شهرهای بزرگ، خشک سالی وسیاست های غلط رژیم شاه درغرب زدگی ،گسترش شهرها ومحدودشدن روستا هاو...نابود شدند وبه تاریخ پیوستند.)؛ کارگاههای شیره پزی یا شیره پزخانه های فراوانی فعالیت می کردند که آثار برخي از آنها همچنان باقي است.
برای پختن انگور معمولا از هیزم ،خصوصا گیاهی محلی به نام"چَوزَه "استفاده می نمودند که دارای حجم زیاد ، تراکم کم واشتعال زایی زیاد ي بود(چیزی شبیه موهای فِر ومجعد آقایان) ... .
به هر رو از اسامی زیر می توان به عنوان شیره پز خانه هاي طرق نام برد که امید است همشهریان عزیز وعلاقه مند ،آن را کامل ودر صورت امکان، تصاویری از آنها تهیه نگهداری ودر وبلاگ همشهریان قرار دهند.انشاالله:
1-لنبی(لمبی)حاجی میرزا
2-لنبی (لمبی)عبد الحسین
3-لنبی (لمبی)حاج آقا
4-سودین (جعفر)
5-باغستان بالا(حسین حاجی)
6-باغستان پایین
7-لادرجه(لو دری چه-لادریچه)یحیي آباد
8-محله پایین(کارگاه دستی حاج علی آقا انصاری)
9-نیه (حاج آقا سید ابراهیم مسعودیان طرقی)
10-گلسیاه (اسلام)
11-باغستان سفلی
12-کوهن
وکارگاههای خانگی وموردی
... .
گفت آورده اند :پیری را شنودم در زمان ماضی، میرزا نامی از نفوس محلی ی سفلای طرق، هنگامه پخت وپز شیره انگور در جوار پاتیل جوشان وغلان ،از برای مواظبت ونگهبانی آتش وشیره ،شبانگاه در کارگه شیره پزی اسلام، گمارده شده وبه استراحت خسبیده بود،که مواظبت کند،آتش خفته نگردد وبه شیره ها صدمه نرسد...
القصه ، خستگی روز وتماشای آتش مزید علت گردید،چشمانش همی گرم ، وبالمآل خود تماشا شد.به خواب رفتن همان ودر پاتیل افتادن وبه خواب ابدي وهلاک گرديدن، همان... !(ره)