ضرب المثل طرقی-طرقرود

به نام خدا

سلام

گاهی ضرب المثلی در طرق رود مورد استفاده قرار می گیرد که بیشتر جنبه شوخی وگاهی طعنه ونیش زدن  وتذکر دارد.

به زبان طرقی، ضرب المثل این است:"لپ دِری یِه"

 

لپ همان گونه وپاره ای از گوشت صورت است وظاهرا "دِر ی یه" یعنی در آمدن ورسیدن وداخل شدن (متاسفانه نویسنده تسلط کامل به زبان طرقی ندارد)بنابراین ،مطابق این مثل ،گوینده به مخاطب که بیشتر مواقع انسان نیست با ناراحتی وعصبانیت می گوید: لوپ دری یه یعنی:لوپت به زمین برسد -بیفتی -بمیری .زیرا نهایت افتادن وگونه بر زمین وخاک رسیدن ؛مرگ است.

این عبارت بیشتر به حیواناتی مانند قاطر ،الاغ،اسب،گوسفند،گاو  ومادیان گفته می شود وآن زمانی است که حین کار کشیدن از حیوان  یا تعقیب آن ،ناگهان این حیوان می لغزد ویا می افتد ویا می خواهد به زمین بیفتد.ودارنده حیوان برای اینکه آرامش پیدا کندویا چیزی گفته باشد وخشم خود را تخلیه کندد ویا شوخی نماید این جمله را استعمال می کند.

گاهی برای مزاح وندرتا جهت توهین به موجودی که در حال حرکت ویا کار، سر می خورد ویا می افتد هم، می گویند:"لپ دِر ییه"

با این حال اگر این ضرب المثل در مورد انسان بکار رود منظور متکلم از استعمال این لفظ بیشتر آن است که وی به مخاطب یاد آوری می کند،حواست راجمع کن ومواظب باش  وجلو پایت را با دقت ببین که نیفتی ویا نلغزی !

 

 

 

 

 

 

آيا طَرقرود(طرق رود يا ترق رود )نام جديدي براي طَرق است؟

به نام خدا

   پيش از اين تصور مي كردیم، طرقرود نام جديدي است كه به طرق اطلاق مي شود و اين اواخر شايد، براي زيبايي، پسوند "رود"به طرق ومناطقی از نطنز ،چون باد و برز وچيمه ،افزوده شده است ؛تا اينكه باسندي مواجه شدیم كه درآن، حدود ۶۰۰سال قبل، از "طرقرود"، اسم برده شده است.

   آري درصفحه ۱۳۱ كتاب گران سنگ "ميراث فرهنگي نطنز"تاليف محقق ارجمند،جناب  سيدحسين اعظم  واقفي، وقف نامه اي مورد بررسي قرار گرفته است كه از آن تعبير به ،كهن ترين سند مربوط به افوشته  شده و اكنون دردسترس است.

برابر نوشته ايشان ،وقف نامه سيد واقف ( سيد حسن الحسيني) به سال ۸۵۷هجري قمري نگارش يافته و  نسخه اصل وقف نامه هميشه نزد متوليان وقت بوده است .بناءعلي هذا،بامطالعه اين وقف نامه، واقف مي شويم كه؛

   اين وقف نامه ، در ۵۷۰ سال قبل نوشته شده ودر پايان آن افرادي چون:علاءالله محمد فخرالدين علاءالدين طرقي، علي جمال منورطرقي وصدر الدين طرقي ،آن راگواهي نموده اند؛

   در متن اصلي،مندرج در صفحه ۱۵۴ كتاب مزبور مي خوانيم:لا زال معمرا موسوم به قريه ميلاجرد واقع به ناحيه طرقرود ازنواحي مدينه نطنز... .

   بدين ترتيب ،اسم طرقرود ،لا اقل در ۵۷۰سال پيش هم، طرقرود بوده وپس وند "رود" واژه جديدي نيست كه به طرق آنهم، برای زيبايي ويا هماهنگي با نام مناطقي مانند باد و برز افزوده شده باشد (شايدعكس اين قضيه صادق باشد).

   راجع به وقف نامه ديگري كه در سال ۸۹۰هجري قمري بسته شده ومعروف است  به وقف نامه سلطان احمد،و دركتاب مزبور، از آن نام برده شده است، بازهم باواژه "طرقرود "مواجه گرديده ومي خوانيم:...وقف نامه مورخ رمضان ۸۹۰-كليه قريه واقع در ناحيه طرقرود از توابع مذكور مسمي به قريه كشه... .

 كه جريان طرح دعوي سرهنگ بهارمست ،عليه كشه اي ها را لابد شنيده ايد وسالخوردگان طرقرود به خاطر دارند(واين جمله كشه اي ها كه به سرهنگ بهارمست، درمقام دعوا ودفاع، گفته اند :اگر توبهار مستي ماهميشه مستيم!)

   در هرحال ،همان گونه كه اشاره شد ،در هردو سندقديمي"طرقرود "به همين شكل و به طور پيوسته (نه، طرق رود)،نوشته شده ونتيجه اي كه حاصل اين بررسي مختصر است ،آن خواهد بود كه :براي رعايت اختصار وصرفه جويي در كاربرد اسم طرق و پسوند نام خانوادگي بیشترهمشهريان محترم(ي منسوب يانسبت به طرق اضافه شده و)، به جاي طرقرود وطرقرودي، از طرق استفاده شده است.والله العالم .